Το φάντασμα της όπερας και προβληματισμοί...

     Πρόσφατα είδα για πολλοστή φορά "Το φάντασμα της όπερας" με τη μαμά μου. Βασικά εκείνη το πρότεινε γιατί είχε τόσο καιρό να το δει που κόντευε να ξεχάσει και την υπόθεση! Ιεροσυλία! Φυσικά κάτι τέτοιο δε θα το άφηνα να συμβεί οπότε στρωθήκαμε με pop corn για να απολαύσουμε την ταινία. Εγώ λίγες μέρες πριν είχα την τύχη να παρακολουθήσω τη θεατρική παράσταση και μάλιστα στο "Her majesty's theater" στο Λονδίνο, στο οποίο ταξιδέψαμε με την περιβαλλοντική ομάδα του σχολείου μας!Περιττό να πω ότι ήταν ό,τι καλύτερο έχω παρακολουθήσει σε θέατρο όσον αφορά τα σκηνικά και τα κουστούμια τουλάχιστον!!! Μπορεί να είμασταν στον τελευταίο εξώστη ,ο οποίος πιστέψ'τε με βρίσκεται ΠΟΛΥ ψηλά, αλλά το απόλαυσα και πιστεύω ότι είναι σίγουρα μια μοναδική εμπειρία! Παρ'ολα αυτά για να απολαύσω πλήρως μια θεατρική παράσταση θέλω να βρίσκομαι όσο πιο κοντά γίνεται στη σκηνή ώστε να μπορώ να παρατηρώ τις διάφορες εκφράσεις στα πρόσωπα των ηθοποιών. Γιατί, όπως θα συμφωνήσετε ίσως εκεί βρίσκεται το μυστικό της επιτυχίας ενός ηθοποιού,δηλαδή κατά πόσο έχει μπει στο "πετσί του ρόλου" όπως λέμε! Έτσι, τότε στο Λονδίνο δεν μπόρεσα να προσέξω αυτά τα χαρακτηριστικά και γι'αυτό ήταν μεγάλη έκπληξη για μένα το πόσο συγκινήθηκα όταν στη συνέχεια είδα το DVD! Και όταν λέω συγκινήθηκα εννοώ μέχρι δακρύων ειδικά στις τελευταίες σκηνές!(κάτι που όσο και αν με μάγεψε η θεατρική παράσταση δε με έκανε να το νιώσω!)
          Κατ'αρχάς, στην ταινία πρωταγωνιστεί στο ρόλο του φαντάσματος ο Gerard Butler, o οποίος έχει το χάρισμα του χαμελαίοντα κατά τη γνώμη μου και αυτό του επέτρεψε να διαπρέψει και σε αυτή την ταινία! Δεν περίμενα πραγματικά ότι βλέποντας την ταινία θα μπορούσα να εισχωρήσω τόσο βαθιά στην ψυχοσύνθεση του φαντάσματος και να συμμεριστώ τον πόνο του...Ότι θα ένιωθα κι εγώ για λίγο ένας άνθρωπος "φάντασμα", κατατρεγμένος από τον κόσμο που το μόνο που αποζητά είναι μια ευκαιρία στην αγάπη... Στην πραγματική αγάπη που πηγάζει από τα βάθη της καρδιάς και δεν κάνει διακρίσεις. Στην αγάπη που εισχωρεί στο "είναι" και δεν την εμποδίζουν τα τείχη του "φαίνεσθαι"... Και είναι τόσο άδικο τελικά να μην δίνεται σε κάποιον άνθρωπο μια ευκαιρία στην αγάπη, της οποίας η δύναμη κινεί τον κόσμο!Είναι τόσο θλιβερό κάποιος να χάνει τον άνθρωπο με τον οποίο θέλει να περάσει την υπόλοιπη ζωή του...Την ύπαρξη που έδινε νόημα στους στίχους της δικής του μουσικής. Και στο τέλος να συνειδητοποιεί ότι, παρόλους τους αγώνες και τις θυσίες που έκανε για να τον κρατήσει κοντά του δεν έχει τη δύναμη να κάνει τίποτα άλλο από το να βλέπει αυτό το μοναδικό πρόσωπο να απομακρύνεται για πάντα, γνωρίζοντας ότι η ζωή δε θα είναι ποτέ ξανά τόσο γλυκιά και πως η μουσική δε θα αποκτήσει ποτέ ξανά τη μαγική χροιά που είχε πριν..... Όταν το φάντασμα στην τελευταία σκηνή πεσμένο στα γόνατα βλέπει την αγαπημένη του να φεύγει με κάποιον άλλο καθώς τραγουδούν ο ένας στον άλλο, ξεσπάει και πριν εξαφανιστεί από τις ζωές όλων για πάντα λέει: You alone could make my songs take flight....IT'S OVER NOW THE MUSIC OF THE NIGHT!!
Είναι πραγματικά μια ταινία που θα πρότεινα ανεπιφύλακτα σε όσους δεν την έχουν δει και αναζητούν κάτι ποιοτικό στην εποχή που τα "σκουπίδια" προωθούνται σε μεγάλες ποσότητες!!  Ποιος ξέρει? Ίσως να βρείτε κι εσέις κάτι δικό σας μέσα στο χαρακτήρα του φαντάσματος...