Μια ματιά στην "ξενιτεμένη" μας αρχαιότητα...

Και τώρα μια γεύση από τα μάρμαρα του Παρθενώνα που βρίσκονται στο Βρετανικό μουσείο. Είναι εμφανής από κοντά η φθορά που έχουν υποστεί τόσο αυτά όσο και ένας μεγάλος αριθμός των ελληνικών εκθεμάτων κυρίως από το σύρμα με το οποίο όπως πληροφορηθήκαμε τα έτριψαν.

 Κεφαλή αλόγου από το άρμα της Σελήνης, η οποία όπως μας πληροφόρησε μια από τις καθηγήτριες που μας συνόδευε αφαιρέθηκε με πριόνι(!) από τον Έλγιν.

 Η περίφημη καρυάτιδα την οποία βρήκαμε μετά από αρκετό ψάξιμο! Δεν βρίσκεται και στην πιο περίοπτη θέση!

 Αυτή η επιγραφή συνόδευε τα ελληνικά εκθέματα και τολμώ να πω ότι δέχτηκε πολλές εκφράσεις αποδοκιμασίας και μάλιστα εύλογα.Μια ανάγνωση στην επιγραφή θα σας πείσει!!

 

Πάντως κατά τη γνώμη μου το μουσείο της Ακρόπολης δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από το Βρετανικό μουσείο και θα μπορούσε αδιαμφισβήτητα να στεγάσει με τον καλύτερο τρόπο όσα εκθέματα βρίσκονται τώρα στην Αγγλία και φυσικά τα πολυπόθητα μάρμαρα.

Aγαπημένες θεατρικές παραστάσεις!

ΣΛΟΥΘ 

Μια παράσταση με πρωτότυπη πλοκή,πολύ καλές ερμηνείες τόσο του Μαρκουλάκη όσο και του Κιμούλη αλλά και συνάμα πολύ και αβίαστο γέλιο! Σίγουρα διδάσκει πως στην εποχή μας πρέπει να προσέχουμε ιδιαίτερα τα άτομα που εμπιστευόμαστε!

 O BΑΣΙΛΙΑΣ ΛΗΡ

Rock μουσική, δερμάτινα jacket με αλυσίδες και...όποιος αντέξει!! Ο βασιλιάς Ληρ, πιο rock από ποτέ μάγεψε το κοινό στο Παλλάς! Η καταπληκτική ερμηνεία του Τσακίρογλου που κόβει κυριολεκτικά την ανάσα ζωντάνεψε άλλο ένα αριστούργημα του Shakespeare μπροστά στα μάτια μας. Τα ευρηματικά και πρωτότυπα σκηνικά αλλά και η rock μουσική συνθέτουν αριστουργηματικά έναν κόσμο που καταρρέει από τις λάθος επιλογές του βασιλιά, ο οποίος όταν πλέον συνειδητοποιεί τον αντίκτυπο των πράξεών του ανακαλύπτει ότι είναι πλέον πολύ αργά..

 

ΡΙΓΚΟΛΕΤΟ

Μια υπέροχη όπερα που φιλοξένησε η Εθνική Λυρική Σκηνή  και που κανένας λάτρης του είδους δεν πρέπει να χάσει!

FRANKENSTEIN

Σε απευθείας δορυφορική σύνθεση με το εθνικό θέατρο του Λονδίνο παρακολουθήσαμε στο Μέγαρο την παράσταση Frankenstein. Περιττό να πω για τις συγκλονιστικές ερμηνείες των Johnny Lee Miller και Benedict Cumberbatch οι οποίοι είχαν μπει αδιαμφισβήτητα στο πετσί του ρόλου!Φαντασμαγορικά τα σκηνικά σε σημείο που αναρωτιέσαι για το αν βλέπεις όντως θέατρο ή κάποια ταινία στον κινηματογράφο! Mια ιστορία που συγκινεί καθώς ένα τέρας εξανθρωπίζεται και αποζητά την αγάπη που ο κόσμος δεν του έδειξε. Μάλιστα απευθυνόμενο στο δημιουργό του λέει τα εξής: "Αll I ask is the possibility of love."

ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΟΠΕΡΑΣ

Τι θα μπορούσε να πρωτοπεί κανείς γι'αυτό το αριστούργημα του Adrew Lloyd Webber που παίζεται χρόνια στο Λονδίνο! Η υπέροχη μουσική, τα φαντασμαγορικά σκηνικά και κουστούμια, οι μοναδικές ερμηνείες και η μαγική ατμόσφαιρα του "Ηer majesty's theater" μεταφέρουν τον θεατή σε μια άλλη εποχή! Σίγουρα το εισητήριο αξίζει κάθε λίρα που δίνεις! In a few words:Υou are guaranteed to be seduced!!!

Το φάντασμα της όπερας και προβληματισμοί...

     Πρόσφατα είδα για πολλοστή φορά "Το φάντασμα της όπερας" με τη μαμά μου. Βασικά εκείνη το πρότεινε γιατί είχε τόσο καιρό να το δει που κόντευε να ξεχάσει και την υπόθεση! Ιεροσυλία! Φυσικά κάτι τέτοιο δε θα το άφηνα να συμβεί οπότε στρωθήκαμε με pop corn για να απολαύσουμε την ταινία. Εγώ λίγες μέρες πριν είχα την τύχη να παρακολουθήσω τη θεατρική παράσταση και μάλιστα στο "Her majesty's theater" στο Λονδίνο, στο οποίο ταξιδέψαμε με την περιβαλλοντική ομάδα του σχολείου μας!Περιττό να πω ότι ήταν ό,τι καλύτερο έχω παρακολουθήσει σε θέατρο όσον αφορά τα σκηνικά και τα κουστούμια τουλάχιστον!!! Μπορεί να είμασταν στον τελευταίο εξώστη ,ο οποίος πιστέψ'τε με βρίσκεται ΠΟΛΥ ψηλά, αλλά το απόλαυσα και πιστεύω ότι είναι σίγουρα μια μοναδική εμπειρία! Παρ'ολα αυτά για να απολαύσω πλήρως μια θεατρική παράσταση θέλω να βρίσκομαι όσο πιο κοντά γίνεται στη σκηνή ώστε να μπορώ να παρατηρώ τις διάφορες εκφράσεις στα πρόσωπα των ηθοποιών. Γιατί, όπως θα συμφωνήσετε ίσως εκεί βρίσκεται το μυστικό της επιτυχίας ενός ηθοποιού,δηλαδή κατά πόσο έχει μπει στο "πετσί του ρόλου" όπως λέμε! Έτσι, τότε στο Λονδίνο δεν μπόρεσα να προσέξω αυτά τα χαρακτηριστικά και γι'αυτό ήταν μεγάλη έκπληξη για μένα το πόσο συγκινήθηκα όταν στη συνέχεια είδα το DVD! Και όταν λέω συγκινήθηκα εννοώ μέχρι δακρύων ειδικά στις τελευταίες σκηνές!(κάτι που όσο και αν με μάγεψε η θεατρική παράσταση δε με έκανε να το νιώσω!)
          Κατ'αρχάς, στην ταινία πρωταγωνιστεί στο ρόλο του φαντάσματος ο Gerard Butler, o οποίος έχει το χάρισμα του χαμελαίοντα κατά τη γνώμη μου και αυτό του επέτρεψε να διαπρέψει και σε αυτή την ταινία! Δεν περίμενα πραγματικά ότι βλέποντας την ταινία θα μπορούσα να εισχωρήσω τόσο βαθιά στην ψυχοσύνθεση του φαντάσματος και να συμμεριστώ τον πόνο του...Ότι θα ένιωθα κι εγώ για λίγο ένας άνθρωπος "φάντασμα", κατατρεγμένος από τον κόσμο που το μόνο που αποζητά είναι μια ευκαιρία στην αγάπη... Στην πραγματική αγάπη που πηγάζει από τα βάθη της καρδιάς και δεν κάνει διακρίσεις. Στην αγάπη που εισχωρεί στο "είναι" και δεν την εμποδίζουν τα τείχη του "φαίνεσθαι"... Και είναι τόσο άδικο τελικά να μην δίνεται σε κάποιον άνθρωπο μια ευκαιρία στην αγάπη, της οποίας η δύναμη κινεί τον κόσμο!Είναι τόσο θλιβερό κάποιος να χάνει τον άνθρωπο με τον οποίο θέλει να περάσει την υπόλοιπη ζωή του...Την ύπαρξη που έδινε νόημα στους στίχους της δικής του μουσικής. Και στο τέλος να συνειδητοποιεί ότι, παρόλους τους αγώνες και τις θυσίες που έκανε για να τον κρατήσει κοντά του δεν έχει τη δύναμη να κάνει τίποτα άλλο από το να βλέπει αυτό το μοναδικό πρόσωπο να απομακρύνεται για πάντα, γνωρίζοντας ότι η ζωή δε θα είναι ποτέ ξανά τόσο γλυκιά και πως η μουσική δε θα αποκτήσει ποτέ ξανά τη μαγική χροιά που είχε πριν..... Όταν το φάντασμα στην τελευταία σκηνή πεσμένο στα γόνατα βλέπει την αγαπημένη του να φεύγει με κάποιον άλλο καθώς τραγουδούν ο ένας στον άλλο, ξεσπάει και πριν εξαφανιστεί από τις ζωές όλων για πάντα λέει: You alone could make my songs take flight....IT'S OVER NOW THE MUSIC OF THE NIGHT!!
Είναι πραγματικά μια ταινία που θα πρότεινα ανεπιφύλακτα σε όσους δεν την έχουν δει και αναζητούν κάτι ποιοτικό στην εποχή που τα "σκουπίδια" προωθούνται σε μεγάλες ποσότητες!!  Ποιος ξέρει? Ίσως να βρείτε κι εσέις κάτι δικό σας μέσα στο χαρακτήρα του φαντάσματος...

Χρήματα : τα χαρτιά που εξουσιάζουν!

Και τώρα παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα που έγραψα, για το οποίο η έμπνευση μου ήρθε εντελώς ξαφνικά πριν αρκετό καιρό..

Η εξωτερική θύρα της έπαυλης του Andrew άνοιξε διάπλατα για να υποδεχτεί τον ιδιοκτήτη του που κατέφθασε με την πολυτελή μαύρη λιμουζίνα . Ο θυρωρός έσπευσε να ανοίξει την πόρτα του κυρίου του, πάντοτε με την έγνοια να μην τον αφήσει να περιμένει προκαλώντας ίσως έτσι τη δυσαρέσκειά του. Ο Andrew με μια γρήγορη επιδέξια κίνηση βγήκε από το αυτοκίνητο και χωρίς να δώσει καμία σημασία στο θυρωρό και το σοφέρ του, βάλθηκε να τρέχει με όλη τη δύναμη που κατάφερε να επιστρατεύσει εκείνη τη στιγμή. Οι δυο άντρες έμειναν να τον κοιτάζουν αποσβολωμένοι, αφού μια τέτοια συμπεριφορά του κυρίου τους ήταν μέχρι τότε πρωτόγνωρη γι’αυτούς. Παρόλ’αυτά δε θεώρησαν σωστό να τον σταματήσουν. Ήξεραν πως πίσω από αυτή του την αντίδραση υπήρχαν κάποια αίτια που μόνο ο ίδιος γνώριζε και προφανώς δεν ήθελε να μοιραστεί.

Καθώς έτρεχε στον απέραντο κήπο του, ο Andrew άδειασε για λίγο το μυαλό του, αφήνοντας έτσι τον έλεγχο στο σώμα του. Ένα αλλόκοτο αίσθημα ελευθερίας τον πλημμύρισε. Ένα αίσθημα που δεν είχε ξανανιώσει ποτέ πριν. Ίσως γιατί ποτέ του λόγω της πολυάσχολης καθημερινότητάς του δεν κατάφερε να βρει χρόνο για τον εαυτό του. Να αποδεσμευτεί για λίγο από τα καθήκοντά που τον βάραιναν και να χαρεί τα απλά καθημερινά πράγματα. Το μαγευτικό ηλιοβασίλεμα από τον τελευταίο όροφο του ουρανοξύστη που στέγαζε την επιχείρησή του και που ποτέ δεν είχε χρόνο να ρίξει έστω και μια φευγαλέα ματιά, λόγω του όγκου των εγγράφων που αναγκαζόταν να υπογράφει και να ελέγχει ασταμάτητα. H αναζωογονητική αύρα του αέρα που του χάιδευε το πρόσωπο συνειδητοποίησε με ευχαρίστηση ότι ενίσχυε ακόμη περισσότερο αυτό το πρωτόγνωρο αίσθημα που βίωνε.

Κατευθύνθηκε στο μέρος όπου βρίσκονταν τα αγαπημένα του λουλούδια. Τα τριαντάφυλλα. Από όσο θυμόταν τον εαυτό του τον γοήτευε η μυστηριώδης αύρα που πίστευε ότι απέπνεαν καθώς τα κοιτούσε. Γι’αυτό και ο ίδιος πάντοτε έβρισκε λίγο χρόνο να τα φροντίσει. Μέσα όμως στη βιασύνη του ένιωσε αγκάθια να σκίζουν το δέρμα του δεξιού του χεριού. Έπεσε τότε ευθύς στα γόνατα νιώθοντας τις δυνάμεις του να τον εγκαταλείπουν. Έσφιξε με δύναμη τα δόντια θέλοντας να καταπνίξει τον πόνο του και επεξεργάστηκε την πληγή. Ήταν αρκετά βαθιά και το αίμα, στο ίδιο βαθυπόρφυρο χρώμα με τα τριαντάφυλλα, ξεχύθηκε από αυτήν σαν άγριος χείμαρρος. Χωρίς να χάσει καιρό έσκισε ένα κομμάτι από το πουκάμισό του και το τύλιξε με γρήγορες, επιδέξιες κινήσεις γύρω από την πληγή. Όταν τελείωσε έμεινε για λίγο ακίνητος για να δώσει την ευκαιρία στον εαυτό του να ηρεμήσει. Η ματιά του περιπλανήθηκε για λίγο γύρω του όταν ξεχώρισε ένα χαρτονόμισμα των 50$ πεσμένο στο χώμα ακριβώς μπροστά του. Θα του είχε πέσει από την τσέπη κατά την πτώση του, σκέφτηκε. Άπλωσε το χέρι του και το έπιασε φέρνοντας το κοντά στο πρόσωπό του και άρχισε να το παρατηρεί, θαρρείς πως ποτέ στη ζωή του δεν είχε αντικρίσει κάτι παρόμοιο.

Ξαφνικά ο Andrew πάγωσε, το πρόσωπό του μια κρυστάλλινη μάσκα τρόμου που νόμιζες ότι από στιγμή σε στιγμή θα διαλυόταν σε μικροσκοπικές ψηφίδες. Με τη λιγοστή δύναμη που του είχε απομείνει έβαλε το χέρι του στην τσέπη και έφερε στην επιφάνεια ένα ματσάκι χρήματα σφίγγοντάς τα με οργή μέσα στη μεταλλική του γροθιά. Όταν τελικά άνοιξε την παλάμη του για να αποκαλύψει το περιεχόμενό της, ένας χείμαρρος καυτών δακρύων άρχισε να διασχίζει με βιασύνη τα ροδαλά του μάγουλα. Τρέμοντας ολόκληρος και αφού κάρφωσε το βλέμμα του στο ματσάκι με τα λεφτά άρχισε να ψιθυρίζει στον εαυτό του:

-Είναι… χαρτιά… Πούλησα τα πάντα, την οικογένειά μου… για ένα μάτσο χαρτιά!

Αυτή τη φορά ο ψίθυρος μετατράπηκε σε μια πνιχτή κραυγή που βγήκε ξέπνοη από τα χείλη του. Άρχισε πια να χάνει τον έλεγχο του μυαλού του καθώς συνειδητοποίησε ότι δεν είχε ανακαλύψει ποτέ μέχρι τότε αυτή την τόσο τραγική όψη των πραγμάτων. Μέχρι τότε γι’αυτόν τα χρήματα ήταν η μόνη πηγή εξουσίας, σύμμαχος στην κατάκτηση όλο και περισσότερων αγαθών. Αλλά τώρα πια μπορούσε να δει το πραγματικό τους πρόσωπο… Δεν ήταν τίποτε άλλο από άψυχα αντικείμενα… Απλά χαρτιά στα οποία ο άνθρωπος χωρίς να αναλογιστεί τις συνέπειες, χάρισε τεράστια εξουσία. Όμως οι συνέπειες αυτές υπήρξαν ο άγγελος της αποκάλυψης για τον Andrew.

Καθώς επαναλάμβανε ξανά και ξανά τη νέα ταυτότητα των χρημάτων βυθιζόταν όλο και πιο βαθιά στην απελπισία του. Ο ουρανός, δείχνοντας συμπαράσταση στο θέαμα που αντίκριζε άρχισε να γεμίζει με εβένινα σύννεφα. Λες και ο ίδιος ήθελε να κρυφτεί πίσω τους για να μην παρακολουθεί πλέον αυτήν την παράνοια. Καταρρακτώδης βροχή ξέσπασε, μαστιγώνοντας αλύπητα τον Andrew που κειτόταν τώρα στη μέση του κήπου της επιβλητικής του έπαυλης. Τα αγαπημένα του τριαντάφυλλα, με τη μυστηριώδη ομορφιά μετατράπηκαν σε σκληρούς και ανελέητους κριτές που τον καταδίκαζαν για τις πράξεις του. Το πρόσωπό του ανέκφραστο καθώς επαναλάμβανε το συμπέρασμα στο οποίο είχε καταλήξει… Χαρτιά… Πεσμένος στο νωπό χώμα έμοιαζε με άγαλμα που είχε την ατυχία να πέσει θύμα λεηλασίας, καθώς σκηνές από την κάποτε ευτυχισμένη ζωή του περνούσαν με μια ανεξήγητη ζωντάνια μπροστά από τα μάτια του. Είχε ακούσει πως μια τέτοια εμπειρία βιώνουν όσοι είναι έτοιμοι να περάσουν τις πύλες ενός άλλου κόσμου, όχι προσιτού για τους κοινούς θνητούς, εγκαταλείποντας για πάντα αυτήν την πραγματικότητα. Αλλά όχι, ήξερε ότι εκείνος δεν ήταν έτοιμος ακόμη γι’αυτό το ταξίδι… Παρόλ’αυτά ένιωθε πως κάτι μέσα του είχε πεθάνει .Ίσως ένα κομμάτι της ψυχής του. Ούτε κι εκείνος όμως μπορούσε να το προσδιορίσει με ακρίβεια. Σκεφτόταν συνεχώς τι είχε πριν από μόλις λίγες ώρες αλλά και τι έχασε. Τα πάντα.

Μια χάρτινη θάλασσα ήταν απλωμένη γύρω του, έτοιμη να τον καταβροχθίσει. Τίποτα δε θα ήταν πια το ίδιο καθώς οι πρώτες ακτίνες του ήλιου άρχισαν να του χαϊδεύουν το πρόσωπο, προοικονομώντας την αρχή της επόμενης μέρας…

Σαν μαριονέτες κι εμείς..

Σαν μαριονέτες κι εμείς πολλές φορές.
καταθέτουμε τα νήματα σε άλλους,
χορεύουμε άθελά μας το δικό τους χορό,
γινόμαστε ένα με το γυάλινο "φαίνεσθαι"
στο οποίο μας έκλεισαν χωρίς δισταγμό.

Κι όμως βαθιά, πολύ βαθιά πονάμε,
για ό,τι δε θα τολμήσουμε ποτέ.
Για τα δεσμά που δε θα σπάσουμε.
Για τις λέξεις που δεν ειπώθηκαν.
Για τις στιγμές που έγιναν ένα με το αόρατο πέπλο του ανέμου,
με το μεθυστικό τραγούδι των σειρήνων.

Τότε που θα νιώσουμε κάτι μέσα μας ν'αργοπεθαίνει,
Όταν ο ήλιος της καρδιάς θα αιμορραγεί το τελευταίο φως,
ίσως κάπου πέρα από το γκρίζο και τη συννεφιά,
θα σπάσουμε επιτέλους τα δεσμά.
Θα βρούμε ξανά το νόημα της ζωής στα πέταλα ενός ρόδου,
σε ένα χαμόγελο, στο ξεκίνημα της νέας μέρας.

Και τότε ίσως αποκτήσουμε κι εμείς φτερά αξιοζήλευτα,
φτερά αγγέλων.
Ίσως αγγίξουμε κι εμείς ένα κομμάτι τ'ουρανού,
λίγη από τη μαγεία της αστερόσκονης.
Σαν μαριονέτες που επαναστατούν θα είμαστε θαρρώ.
Σ'ένα ταξίδι για την κατάκτηση του κόσμου μας.
Όταν οι ρόλοι θα αντιστραφούν.
Όταν τα όνειρα θα ενσαρκωθούν στο σώμα της πραγματικότητας.
Τότε εμείς οι μαριονέτες θα πρωταγωνιστήσουμε τελικά στη δική μας παράσταση...

Φιλοσοφικά ζητήματα!...

Δική μου παραλλαγή της θεωρίας του Paulo Coelho!(Γιατί στη ζωή πρέπει να βλέπουμε και τις δυο όψεις του νομίσματος!): Όταν θέλεις κάτι πολύ, το σύμπαν, αφού συνειδητοποιεί πια ότι όσο και να συνωμοτήσει δεν πετυχαίνει τίποτα, αποφασίζει να κάνει απεργία κρατώντας την ταμπέλα "Τα παράπονά σας στο Μεγάλο"!Πάντως αυτό που ξέρω είναι ότι το σύμπαν σίγουρα φροντίζει να σου θυμίζει σε τακτά χρονικά διαστήματα αυτό που θες λέγοντάς σου" Hey! Isn't this what you wanted? Sucker! HAHAHA!"

Συμπέρασμα: To σύμπαν μπορεί να γίνει πολύ κακό όταν θέλει! Πάρα πολύ κακό όμως!