Και τώρα παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα που έγραψα, για το οποίο η έμπνευση μου ήρθε εντελώς ξαφνικά πριν αρκετό καιρό..
Η εξωτερική θύρα της έπαυλης του Andrew άνοιξε διάπλατα για να υποδεχτεί τον ιδιοκτήτη του που κατέφθασε με την πολυτελή μαύρη λιμουζίνα . Ο θυρωρός έσπευσε να ανοίξει την πόρτα του κυρίου του, πάντοτε με την έγνοια να μην τον αφήσει να περιμένει προκαλώντας ίσως έτσι τη δυσαρέσκειά του. Ο Andrew με μια γρήγορη επιδέξια κίνηση βγήκε από το αυτοκίνητο και χωρίς να δώσει καμία σημασία στο θυρωρό και το σοφέρ του, βάλθηκε να τρέχει με όλη τη δύναμη που κατάφερε να επιστρατεύσει εκείνη τη στιγμή. Οι δυο άντρες έμειναν να τον κοιτάζουν αποσβολωμένοι, αφού μια τέτοια συμπεριφορά του κυρίου τους ήταν μέχρι τότε πρωτόγνωρη γι’αυτούς. Παρόλ’αυτά δε θεώρησαν σωστό να τον σταματήσουν. Ήξεραν πως πίσω από αυτή του την αντίδραση υπήρχαν κάποια αίτια που μόνο ο ίδιος γνώριζε και προφανώς δεν ήθελε να μοιραστεί.
Καθώς έτρεχε στον απέραντο κήπο του, ο Andrew άδειασε για λίγο το μυαλό του, αφήνοντας έτσι τον έλεγχο στο σώμα του. Ένα αλλόκοτο αίσθημα ελευθερίας τον πλημμύρισε. Ένα αίσθημα που δεν είχε ξανανιώσει ποτέ πριν. Ίσως γιατί ποτέ του λόγω της πολυάσχολης καθημερινότητάς του δεν κατάφερε να βρει χρόνο για τον εαυτό του. Να αποδεσμευτεί για λίγο από τα καθήκοντά που τον βάραιναν και να χαρεί τα απλά καθημερινά πράγματα. Το μαγευτικό ηλιοβασίλεμα από τον τελευταίο όροφο του ουρανοξύστη που στέγαζε την επιχείρησή του και που ποτέ δεν είχε χρόνο να ρίξει έστω και μια φευγαλέα ματιά, λόγω του όγκου των εγγράφων που αναγκαζόταν να υπογράφει και να ελέγχει ασταμάτητα. H αναζωογονητική αύρα του αέρα που του χάιδευε το πρόσωπο συνειδητοποίησε με ευχαρίστηση ότι ενίσχυε ακόμη περισσότερο αυτό το πρωτόγνωρο αίσθημα που βίωνε.
Κατευθύνθηκε στο μέρος όπου βρίσκονταν τα αγαπημένα του λουλούδια. Τα τριαντάφυλλα. Από όσο θυμόταν τον εαυτό του τον γοήτευε η μυστηριώδης αύρα που πίστευε ότι απέπνεαν καθώς τα κοιτούσε. Γι’αυτό και ο ίδιος πάντοτε έβρισκε λίγο χρόνο να τα φροντίσει. Μέσα όμως στη βιασύνη του ένιωσε αγκάθια να σκίζουν το δέρμα του δεξιού του χεριού. Έπεσε τότε ευθύς στα γόνατα νιώθοντας τις δυνάμεις του να τον εγκαταλείπουν. Έσφιξε με δύναμη τα δόντια θέλοντας να καταπνίξει τον πόνο του και επεξεργάστηκε την πληγή. Ήταν αρκετά βαθιά και το αίμα, στο ίδιο βαθυπόρφυρο χρώμα με τα τριαντάφυλλα, ξεχύθηκε από αυτήν σαν άγριος χείμαρρος. Χωρίς να χάσει καιρό έσκισε ένα κομμάτι από το πουκάμισό του και το τύλιξε με γρήγορες, επιδέξιες κινήσεις γύρω από την πληγή. Όταν τελείωσε έμεινε για λίγο ακίνητος για να δώσει την ευκαιρία στον εαυτό του να ηρεμήσει. Η ματιά του περιπλανήθηκε για λίγο γύρω του όταν ξεχώρισε ένα χαρτονόμισμα των 50$ πεσμένο στο χώμα ακριβώς μπροστά του. Θα του είχε πέσει από την τσέπη κατά την πτώση του, σκέφτηκε. Άπλωσε το χέρι του και το έπιασε φέρνοντας το κοντά στο πρόσωπό του και άρχισε να το παρατηρεί, θαρρείς πως ποτέ στη ζωή του δεν είχε αντικρίσει κάτι παρόμοιο.
Ξαφνικά ο Andrew πάγωσε, το πρόσωπό του μια κρυστάλλινη μάσκα τρόμου που νόμιζες ότι από στιγμή σε στιγμή θα διαλυόταν σε μικροσκοπικές ψηφίδες. Με τη λιγοστή δύναμη που του είχε απομείνει έβαλε το χέρι του στην τσέπη και έφερε στην επιφάνεια ένα ματσάκι χρήματα σφίγγοντάς τα με οργή μέσα στη μεταλλική του γροθιά. Όταν τελικά άνοιξε την παλάμη του για να αποκαλύψει το περιεχόμενό της, ένας χείμαρρος καυτών δακρύων άρχισε να διασχίζει με βιασύνη τα ροδαλά του μάγουλα. Τρέμοντας ολόκληρος και αφού κάρφωσε το βλέμμα του στο ματσάκι με τα λεφτά άρχισε να ψιθυρίζει στον εαυτό του:
-Είναι… χαρτιά… Πούλησα τα πάντα, την οικογένειά μου… για ένα μάτσο χαρτιά!
Αυτή τη φορά ο ψίθυρος μετατράπηκε σε μια πνιχτή κραυγή που βγήκε ξέπνοη από τα χείλη του. Άρχισε πια να χάνει τον έλεγχο του μυαλού του καθώς συνειδητοποίησε ότι δεν είχε ανακαλύψει ποτέ μέχρι τότε αυτή την τόσο τραγική όψη των πραγμάτων. Μέχρι τότε γι’αυτόν τα χρήματα ήταν η μόνη πηγή εξουσίας, σύμμαχος στην κατάκτηση όλο και περισσότερων αγαθών. Αλλά τώρα πια μπορούσε να δει το πραγματικό τους πρόσωπο… Δεν ήταν τίποτε άλλο από άψυχα αντικείμενα… Απλά χαρτιά στα οποία ο άνθρωπος χωρίς να αναλογιστεί τις συνέπειες, χάρισε τεράστια εξουσία. Όμως οι συνέπειες αυτές υπήρξαν ο άγγελος της αποκάλυψης για τον Andrew.
Καθώς επαναλάμβανε ξανά και ξανά τη νέα ταυτότητα των χρημάτων βυθιζόταν όλο και πιο βαθιά στην απελπισία του. Ο ουρανός, δείχνοντας συμπαράσταση στο θέαμα που αντίκριζε άρχισε να γεμίζει με εβένινα σύννεφα. Λες και ο ίδιος ήθελε να κρυφτεί πίσω τους για να μην παρακολουθεί πλέον αυτήν την παράνοια. Καταρρακτώδης βροχή ξέσπασε, μαστιγώνοντας αλύπητα τον Andrew που κειτόταν τώρα στη μέση του κήπου της επιβλητικής του έπαυλης. Τα αγαπημένα του τριαντάφυλλα, με τη μυστηριώδη ομορφιά μετατράπηκαν σε σκληρούς και ανελέητους κριτές που τον καταδίκαζαν για τις πράξεις του. Το πρόσωπό του ανέκφραστο καθώς επαναλάμβανε το συμπέρασμα στο οποίο είχε καταλήξει… Χαρτιά… Πεσμένος στο νωπό χώμα έμοιαζε με άγαλμα που είχε την ατυχία να πέσει θύμα λεηλασίας, καθώς σκηνές από την κάποτε ευτυχισμένη ζωή του περνούσαν με μια ανεξήγητη ζωντάνια μπροστά από τα μάτια του. Είχε ακούσει πως μια τέτοια εμπειρία βιώνουν όσοι είναι έτοιμοι να περάσουν τις πύλες ενός άλλου κόσμου, όχι προσιτού για τους κοινούς θνητούς, εγκαταλείποντας για πάντα αυτήν την πραγματικότητα. Αλλά όχι, ήξερε ότι εκείνος δεν ήταν έτοιμος ακόμη γι’αυτό το ταξίδι… Παρόλ’αυτά ένιωθε πως κάτι μέσα του είχε πεθάνει .Ίσως ένα κομμάτι της ψυχής του. Ούτε κι εκείνος όμως μπορούσε να το προσδιορίσει με ακρίβεια. Σκεφτόταν συνεχώς τι είχε πριν από μόλις λίγες ώρες αλλά και τι έχασε. Τα πάντα.
Μια χάρτινη θάλασσα ήταν απλωμένη γύρω του, έτοιμη να τον καταβροχθίσει. Τίποτα δε θα ήταν πια το ίδιο καθώς οι πρώτες ακτίνες του ήλιου άρχισαν να του χαϊδεύουν το πρόσωπο, προοικονομώντας την αρχή της επόμενης μέρας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου