Περίεργο που η έμπνευση μπορεί να σου χτυπήσει την πόρτα ενώ διαβάζεις αρχαία..

Παράλληλες ευθείες

Είμαστε δυο παράλληλες ευθείες,

στην ατελεύτητη γραμμή του χρόνου.

Αδύνατο οι δρόμοι μας να σμίξουνε.

Νόμος της φύσης βλέπεις κι απαράβατος.

Μας ξέχασε η ζωή, μας γέλασε.

Μας καταδίκασε σε μια πορεία προδιαγεγραμμένη.

Περίγελο μιας μοίρας τιμωρού μας έκανε,

χωρίς ελπίδα να βρούμε το σημείο τομής μας.

Μόνο οι κλεφτές ματιές μας απομείναν.

Τα φευγαλαία βλέμματα.

Τα λόγια του ανέμου.

Κι όμως αρκούν ν'αναμοχλεύσουν αναμνήσεις.

Να ξυπνήσουν πάθη,

που ποτέ δεν καταλάγιασαν.

Να απαλύνουν για λίγο τον πόνο 

της γλυκιάς -κατά τα άλλα- νοσταλγίας,

της πλάνης του ανεκπλήρωτου ονείρου.

Αντίδοτα στο μούδιασμα της Λήθης.

Μα τι τα θες;

Μήπως δεν ανήκουμε σε αντίθετες τροχιές;

Μήπως δεν είναι οι δρόμοι που χαράξαμε

χωρίς επιστροφή; Το "αντίο" τελεσίγραφο;

Μήπως τέμνονται ποτέ οι παράλληλες ευθείες;