Σαν μαριονέτες κι εμείς..

Σαν μαριονέτες κι εμείς πολλές φορές.
καταθέτουμε τα νήματα σε άλλους,
χορεύουμε άθελά μας το δικό τους χορό,
γινόμαστε ένα με το γυάλινο "φαίνεσθαι"
στο οποίο μας έκλεισαν χωρίς δισταγμό.

Κι όμως βαθιά, πολύ βαθιά πονάμε,
για ό,τι δε θα τολμήσουμε ποτέ.
Για τα δεσμά που δε θα σπάσουμε.
Για τις λέξεις που δεν ειπώθηκαν.
Για τις στιγμές που έγιναν ένα με το αόρατο πέπλο του ανέμου,
με το μεθυστικό τραγούδι των σειρήνων.

Τότε που θα νιώσουμε κάτι μέσα μας ν'αργοπεθαίνει,
Όταν ο ήλιος της καρδιάς θα αιμορραγεί το τελευταίο φως,
ίσως κάπου πέρα από το γκρίζο και τη συννεφιά,
θα σπάσουμε επιτέλους τα δεσμά.
Θα βρούμε ξανά το νόημα της ζωής στα πέταλα ενός ρόδου,
σε ένα χαμόγελο, στο ξεκίνημα της νέας μέρας.

Και τότε ίσως αποκτήσουμε κι εμείς φτερά αξιοζήλευτα,
φτερά αγγέλων.
Ίσως αγγίξουμε κι εμείς ένα κομμάτι τ'ουρανού,
λίγη από τη μαγεία της αστερόσκονης.
Σαν μαριονέτες που επαναστατούν θα είμαστε θαρρώ.
Σ'ένα ταξίδι για την κατάκτηση του κόσμου μας.
Όταν οι ρόλοι θα αντιστραφούν.
Όταν τα όνειρα θα ενσαρκωθούν στο σώμα της πραγματικότητας.
Τότε εμείς οι μαριονέτες θα πρωταγωνιστήσουμε τελικά στη δική μας παράσταση...